Het – uitgebreid – verslag van het schitterende weekend van vrijdag 23 maart t.e.m. zondag 25 maart 2012 op de “Keiheuvel” in Balen heeft de redactie bereikt. Hieronder lees je de belevenissen van onze deelnemers aan dit sport- en spelweekend. Een ruime collectie foto’s hoort er ook bij !
[shashin type=”album” id=”88″ size=”small” crop=”n” columns=”1″ caption=”y” order=”date” position=”center”]
Bekijk hier het groooooote foto-album van Balen 2012 !
VERSLAG
We keken er al lang naar uit, maar eindelijk was het zover! We gingen voor de 15de maal op weekend met de kleinsten van de club. En al sinds de beginjaren zijn wij als begeleiding ook mee geweest, wat de druk om er een fantastisch – maar vooral vermoeiend – weekend van te maken, extra groot maakte.
Wegens de afwezigheid van een paar vaste waarden (ja, Bo en Liesse … ik heb het over jullie), kregen we een paar nieuwe gezichten overtuigd om ons te joinen in onze “missie”. En als één van de “senior”-begeleiders, voelde ik mij toch wat verplicht om hier en daar een oogje in het zeil te houden of een handje toe te steken waar nodig. Maar dit was eigenlijk zelden nodig. Bij deze wil ik aan onze “newbies” zeggen: jullie hebben fantastisch werk geleverd!
Vrijdagavond stonden we dus klaar om te vertrekken. En bleek dat zelfs de begeleiding het één en ander kan vergeten! Nooit te oud om te leren zeker? Improvisatie is iets wat men al doende leert. Zonder al teveel problemen zijn we dus vertrokken naar onze gekende eindbestemming: Balen. Al bleek het verkeer daar een stokje voor te willen steken. Veel later dan verwacht kwamen we pas aan, waardoor we weinig tijd hadden om uit te pakken. Dan maar direct begonnen met onze avondactiviteit.
Als eerste opdracht stond er een laddercompetitie op het programma. Dit bleek een concept waarvoor de gekende woorden “easy to learn, difficult to master” méér dan op zijn plaats bleken te zijn. De gekste opdrachten werden verzonnen en de moeilijkste uitdagingen werden uitgevoerd. De foto’s op de website bewijzen dit. Voor sommige kleintjes bleek deze opdracht zowat het einde van de dag in te luiden. Tandjes poetsen, pyjama aan en tijd om onder de lakens te kruipen!
Zaterdagmorgen, 6.15 uur. Sommige pupillen van mijn kamer kregen het lumineuze idee om mij nogal onzacht uit mijn slaap te halen. Gevolg: om 6.30 uur stond ik op een nat voetbalveld te voetballen met 7 kinderen die veel te veel energie hadden. Blijkbaar bleek dit een geslaagde keuze te zijn, want voor ik het goed en wel doorhad liepen zowat alle jongens van de groep mee te doen. Het waterige zonnetje was misschien niet heel warm, maar het deed zo vroeg toch deugd. Zo tegen 7.30 uur (mijn tijdsbesef kan er wel eens serieus naast zitten), kwamen dan ook de eerste meisjes en de rest van de begeleiding er door.
Na nog een aantal enkelingen – die nog te knorren lagen – gewekt te hebben, gingen we dan van start met de eerste opdracht van de dag: een duinloop van een onbekend aantal km. Voor sommigen een perfect begin van de dag, voor een aantal slaapkoppen een halve nachtmerrie. Ook voor ons was dit een shot-in-the-dark, want we hadden de dag voordien beslist naar een terrein te gaan dat ook voor ons onbekend was. Dit bleek een geslaagd plan te zijn. Niet alleen hadden we een prachtige omgeving in de ochtendzon, ook onze atleetjes lieten zich van hun beste kant zien en zelfs de kleinsten bewezen dat ze niet voor niets atletiek doen. Weliswaar op hun tempo, maar de volledige afstand werd overbrugd. Chapeau!
Na een overheerlijk ontbijt (dank u, kookploeg!), werd het tijd voor een eerste traditie: spelen in de speeltuin. Dit blijkt elk jaar opnieuw weer een geslaagde keuze te zijn. En net zoals de begeleiding tradities in ere houdt, zo doen ook de kindjes dit. Voor we het goed en wel beseften, waren zowel Annelies, Lotte, Jordy, Laura als ik als gekken door het zand aan het spurten. Tikkertje blijft altijd leuk, zowel voor groot als klein. Helaas moest er ook getraind worden en dus zakten we af naar de piste om ons voor te bereiden op het zware werk. Ik kreeg als opdracht om voor de grootsten die meegingen een stevige driltraining te voorzien. Met een mix van oefeningen uit verschillende sporten, kregen ze een stevige krachttraining voorgeschoteld. Ook al hadden we nogal bekijks in de speeltuin, er werd hard gewerkt en ik zag veel inzet en doorzettingsvermogen, iets waar elke trainer trots van wordt.
Wederom werd er gegeten en even ontstrest in de speeltuin, om daarna te beginnen aan onze middagactiviteit. Dankzij onze bangelijke Bo hadden we een leuk spel om te spelen (met een leuk briefje erbij!) al bleek 2 tikkers wel net een beetje te weinig. Die taak hadden Jordy en ik op onze schouders genomen, maar eens te meer bleek onze adem net dat tikkeltje te kort te komen om alle kleintjes bij te benen. Het 3-uurtje achteraf was dan ook meer dan welkom. Na opnieuw een stevige training, werd het tijd om ons avondje voor te bereiden. De meisjes kregen tijd om zich klaar te maken, terwijl Lotte en ik de jongens bezighielden met een aantal zeer leuke spelletjes. Het ging er wat onorthodox aan toe, maar het was een succes! De tijd vloog en het was weer tijd om te gaan eten. Nadien werden de jongens verwacht in de douches. Bleek die schmink er niet zo gemakkelijk af te gaan, maar we kregen het toch voor elkaar. Nog snel even oefenen voor een dansje dat moest worden opgevoerd en onze party kon beginnen. Met de beats van DJ Chill-Axe zat de sfeer er snel in. Tijd vliegt als je je amuseert en al snel was het tijd voor de kleinsten om hun bedje op te zoeken. De tegenstand om te gaan slapen was verdacht afwezig dit jaar, misschien teken dat het een plezante maar vermoeiende dag was?
Zo abnormaal vroeg als ze zaterdag wakker waren, zo laat werden mijn pupillen zondag wakker. Sterker nog, mijn wekker liep af zonder dat er ook maar iemand wakker werd. Met het zomeruur dat versprong was ik zelf niet zeker van het uur, dus ging ik even checken op de kamer naast ons. Daar was het bedrijvigheid alom (meisjeskamer natuurlijk). Dit kon ik natuurlijk niet laten gebeuren, dus werden ook mijn boys gewekt. Het waren maar kleine oogjes die een kwartiertje later beneden stonden te wachten. Na het lekker ontbijt – waarbij de Paashaas reeds vroeg was gepasseerd – was het opnieuw tijd om in de speeltuin te duiken. Voor Jordy en mij was er een andere opdracht weggelegd. Ons voormiddagspel was een wandeling met opdrachtjes, met als doel het vinden van een puzzelwoord en dit uiteraard om ter snelst. Ons parcours was echter nog niet uitgezet en dus gingen wij op pad om dit klaar te maken.
Al bij al ging het vrij vlot. Met hier en daar een foutje van de begeleiding (volgende keer toch maar naar de kindjes luisteren, Lotte?,) kregen we iedereen terug in ons hotelletje. De zon was overvloedig aanwezig en aangezien Jordy en ik vroeger terug waren, maar alle groepen al waren vertrokken, was de hoogspringmat in de zon een uitgesproken plek om bij te komen. Een uurtje zonnen op een groot veld met alleen het geluid van vertrekkende zweefvliegtuigjes, wie zou daar niet voor tekenen?
Schone liedjes duren natuurlijk niet lang en voor ik het wist werd ik besprongen door overenthousiaste kindjes. Na nog een korte pauze en wat spelletjes gingen we opnieuw eten en was dit weeral onze laatste maaltijd in het zonnige Balen. Ook de laatste speeltuinactiviteit was een feit en ook hier hebben onze kindjes de tradities niet laten varen. Elke nieuweling van de begeleiding heeft immers een doop nodig. Deze bestaat dan niet uit bier en andere sterke dranken, maar uit iets veel erger: zand! Het levend begraven van begeleiding blijft een van de leukste activiteiten van Balen, volgens de kindjes dan toch!
Je zou dan verwachten dat ze de “seniors” wat sparen, maar dit bleek slechts ijdele hoop te zijn. Uiteraard kregen een aantal kindjes een koekje van eigen deeg. Het werd een stoffig, licht onaangenaam tafereel om gade te slaan (zand heeft zo de eigenschappen om overal, maar dan ook overal te kruipen…), maar de kindjes tegen de andere begeleiders opzetten bleek ook de moeite waard. Wanneer dit zich tegen jou keert is het iets minder en het duurde dan ook niet lang voor ik zowat alle kindjes achter mij had lopen.Wederom verwijs ik naar de foto’s op de website. Na het zandfestijn was het tijd voor alweer de laatste training van ons weekend. We beslisten op het laatste moment met de begeleiding om af te sluiten met wat loopspelletjes en ook dit bleek een goede zet te zijn.
De groepsfoto’s en kamerfoto’s mochten natuurlijk niet vergeten worden. Voor ik het goed en wel zelf besefte, stond ik nog een (zeer korte) speech te geven en dan was het tijd om naar de aanwezige mama’s en papa’s terug te keren. Achteraf gezien was het een fantastisch weekend met schitterend weer en een toffe groep van begeleiders en kinderen. Op naar editie 16!
Wim Goeman
