Toen Yves en Margot na hun marathonavontuur in Mallorca, de marathon van Firenze als afsluiter van 2009 op hun agenda plaatsten, begonnen Hermine en ikzelf te twijfelen. Ons loopjaar was met de marathon van Parijs, de Maasmarathon en de marathon du Médoc al goed gevuld geweest. Vooral die laatste marathon was een zware beproeving voor onze fysieke conditie gebleken. Onze spieren moesten nog bekomen van de overdaad aan wijn, foie gras en oesters die je gedurerende 42 km aan bevoorrading krijgt.
Maar toen er een aanbod kwam om voor 1 € naar Toscanië te vliegen konden we niet langer weerstaan: binnen de korste keren waren inschrijving, vlucht en kamer geboekt. Dertig jaar eerder hadden we een kortstondig bezoek aan Firenze gebracht. Dit was een mooie gelegenheid om deze prachtige stad opnieuw en ditmaal minder vluchtig te (her)ontdekken.
De marathon van Firenze begint op de Piazza Michelangelo, op een heuvel naast de Arno. De lopers worden massaal vanuit de bagagedepot met pendelbussen naar boven gebracht. Duizenden lopers die zich op de aankomende bussen storten: het levert chaotische taferelen op die Fellini in geen van zijn films had kunnen bedenken. Na een korte veldslag, waarbij de brede borstkast van Yves een grote hulp bleek, konden we eindelijk een plaats bemachtigen op een bus en stonden we kort voor 9 uur met ons drietjes, klaar om te vertrekken. Maar met drie … want Margot was geveld door een rugkwestuur. Hierdoor werd ze gedwongen in de rol van “supporter”, een taak die ze met veel verve zou uitvoeren: de handleiding van het fotoapparaat werd nog snel doorgenomen, talloze kiekjes van Firenze down under werden genomen als generale repetitie. Foto’s nemen was trouwens de moeite: het uitzichtpunt vanop de Piazzale Michelangelo is grandioos : de bakermat van de renaissance, met zijn talrijke gebouwen en kunstwerken uit deze periode, ontvouwt zich in een schitterend panorama.
Luttele minuten voor het startschot, toen een groot deel van de lopers hun koude bescherming begonnen weg te gooien, werd aangekondigd dat de start verlaat werd met … 20 minuten. No stress, la dolce vita … ik begrijp waarom Italianen langer leven. Het was met 14 graden niet bijzonder warm en het werden 20 bibberende minuten.
Vooral Yves was ongeduldig, hij was vast van plan om me op de hielen te zitten. Drie jaar geleden, tijdens een sportonderzoek had de dokter hem duidelijk gemaakt dat zijn robuste fysionomie niet ideaal was om marathons te lopen. Gedemotiveerd door deze uitspraak heeft hij toen even overwogen om over te stappen naar andere recreatieve sporten zoals rugby, catch of sumo-worstelen. Maar deze dip duurt maar even: op de marathon van Berlijn, in 2007, duikt hij onder de vier uren, om een jaar later in Wenen zijn besttijd naar 3.49’41” te brengen. Normaal ben ik de betere loper maar aan de startlijn was ik er toch niet gerust in. Ongeveer halverwege komen we elkaar nog tegen en blijk ik twee minuten voorsprong te hebben. Zal dit voldoende zijn ? De marathon van Mallorca, die Yves een maand eerder heeft gelopen, zal uiteindelijk zijn tol eisen.
Hermine had tijdens het voorjaar, in de Maasmarathon, een poging ondernomen om haar besttijd te verbeteren. De plotse opkomst van lenteweer de dag vóór de marathon had echter roet in het eten gegooid. Helemaal niet voorbereid om in warme temperaturen te lopen zou haar recordpoging mislukken.
Vastbesloten om beter te doen, had ze nauwgezet een trainingschema van trainer Paul Sauviller gevolgd. Alles moest wijken voor dat ene doel. En deze opbouw zou renderen: een verbetering van haar besttijd met 5 minuten, en duidelijk nog reserve over na de aankomst. Het was dan ook een stralende Hermine die we aan het bagagedepot tegenkwamen.
Het sportief luik werd dra gevolgd door het culinaire – een evidentie als je met Yves loopt – een bistecca alla fiorentina en een toast op Paul Sauviller en zijn uitstekende schema’s sloten de avond.
Lucien Poppe
Resultaten
Lucien Poppe – 3:46:13
Yves Van Cleef – 3:58:58
Hermine De Kimpe – 4:17:40
