Hordeloper Stef Vanhaeren heeft een punt achter zijn atletiekloopbaan gezet. Blessureleed, zin in nieuwe uitdagingen buiten de atletiek en persoonlijke redenen hebben hem geleidelijk aan die beslissing doen nemen. Zo vernemen we op de website van “Atletiek Vlaanderen”.
Stef Vanhaeren (23) bouwde sinds hij cadet was een prachtig palmares op, met tal van nationale titels in vooral de 400 m vlak en de 400 m horden. In 2014 liep hij met 49″83 zijn beste chrono ooit in de 400 m horden. Met respectievelijk 51″09 en 50″01 is hij zowel bij de scholieren als bij de juniores nog altijd Belgisch recordhouder in de 400 m horden. Met 37″75 heeft hij ook het nationaal record 300 m horden bij de cadetten nog op zijn naam staan. Ook op internationaal vlak kan hij adelbrieven voorleggen: goud op de EYOF 400 m horden in 2009, brons in de EYOF 4 x 100 m in 2009, zesde op het W.K. 400 m horden voor juniores in 2010, halve finale op het EK 400 m horden alle categorieën in Barcelona in 2010, zilver op het E.K. 400 m horden voor juniores in 2011 in Tallinn, zilver op het E.K. voor beloften 4 x 400 m in 2013 in Tampère en zevende op het EK 4×400 m alle categorieën in Zürich … het is maar een greep uit zijn hele knappe erelijst.
“Ik heb de beslissing om te stoppen niet van vandaag op morgen genomen. Ik wou zeker zijn van mijn gevoel en geen impulsieve beslissing nemen. Er zijn ook meerdere factoren die tot mijn beslissing geleid hebben”, zegt Stef.
“In het voorbije atletiekjaar heb ik door een blessure drie maanden alleen maar alternatief kunnen trainen en beslist om voortijdig een einde aan mijn zomerseizoen te maken. Ik ben toen ook beginnen fietsen en aan retrokoersen beginnen meedoen. Het was de eerste keer in tien jaar dat atletiek, ook in mijn hoofd, niet langer op de eerste plaats stond. Toen ik eind juli het B.K. alle categorieën in Brussel als toeschouwer bijwoonde en voor het eerst voelde dat ik er weinig belang aan hechtte dat ik niet zelf op de piste stond, besefte ik dat de honger om te winnen, om mezelf te bewijzen verdwenen was. Er ging in mijn hoofd toen een serieuze alarmbel af en ik zag plots heel duidelijk in dat ik niet langer bereid was om nog vijf jaar alles voor atletiek aan de kant te zetten. Ook al ben ik er van overtuigd dat ik mijn toppunt als atleet nog niet bereikt had en zeker nog groeimarge had.“
“In 2012 en 2013 kende ik hele moeilijke jaren, ik heb nooit zo diep gezeten als toen. Het ging niet meer om presteren, maar om te genieten en mezelf te accepteren zoals ik ben. In 2014 wou ik maar één ding en dat was mijn persoonlijk record verbeteren. Niet omdat ik zo graag naar het E.K. wilde of Belgisch kampioen wilde worden, maar gewoon voor mezelf, om voor mezelf te bevestigen dat ik goed bezig was en dat ik meer was dan een scholier die op jonge leeftijd toevallig harder trainde dan een ander. Toen ik in 2014 in Brussel 49″83 liep was voor mij de puzzel volledig. Sinds 2011, toen ik 50″01 liep, was ik nooit echt tevreden geweest. Tot de dag dat die 49″83 op het bord kwam. Ik was toen gewoon gelukkig met mezelf als persoon. Echt fantastisch.”
“Sinds mijn 13de, 14de heeft atletiek me altijd veel zelfvertrouwen gegeven, ook naast de piste. Als je Belgische records loopt of met de Borlées op stage kan gaan, dan vindt iedereen je geweldig. Zelf vond ik dat ook fantastisch, maar tegelijk ook afschuwelijk. Dat ik sportprestaties nodig had om mezelf goed te voelen en dat ze mijn gemoedstoestand bepaalden, vind ik echt een vreselijk gevoel. Het ene jaar bekijkt iedereen je alsof je iemands leven hebt gered, het andere jaar alsof je niet meer weet waarmee je bezig bent en beter uit de sport stapt. Wat mij het meest zou afschrikken is om nog vijf jaar aan atletiek op hoog niveau te doen zodat ik me goed zou voelen en andere mensen me zouden waarderen. Niet omdat ik een goed mens ben, maar omdat ik snel rond een piste kan lopen.”
“Ik ga zeker mijn conditie niet verwaarlozen. Trainen en afzien, dat vind ik echt fantastisch. Maar ik wil niet langer alleen maar atletiek doen en ga nu op zoek naar andere uitdagingen.”
Bron: Atletiek Vlaanderen
Namens KAPE – dat een groot deel van de successen (en ook de tegenslagen) van Stef heeft meegemaakt, wensen wij hem veel succes in de nieuwe uitdagingen die hij wil aangaan. Hij heeft onze club – voor het eerst in het recente verleden – mee op de internationale kaart gezet. Daar zullen we hem blijvend voor herinneren. Bedankt, Stef !
