Over de deelname van ons KAPE JOGGING TEAM aan de aflossingsmarathon aan onze Vlaamse kust kunnen we kort zijn. Aan wie er bij was : koester de herinnering aan deze merkwaardige ervaring. Aan wie er niet was : zet je schrap en lees wat je gemist hebt … .
De zon had de morgen al stralend opengebroken toen we om tien voor negen per bus het afspraakpunt aan ons gemeentepark achter ons lieten. Die bus was door Louis “gecharterd” en dat bleek voor de hele onderneming het ei van Columbus ! Van onze twee teams was alleen Martine niet op de bus : met haar echtgenoot Luc verbleef zij reeds aan de kust, en ook dat zou uiteindelijk voor elk van ons een pluspunt worden. Beatrice en Peter hadden voor alle inschrijvingen gezorgd, zodat we ons voluit aan onze mentale voorbereiding konden wijden.
De bus schoot goed op, maar – naarmate we de kust naderden – werd de atmosfeer somberder, althans wat het weer betreft, want binnen in de bus groeide een sfeer van eensgezindheid die bijna aan een samenzwering deed denken. Goede raad over tactiek, aanmoedigingen, inschattingen van individuele tijden, te verwachten tijdstippen van aflossingen, Jens die de pepermunt van Sylvain ronddeelde, … , de profs konden er wat van opsteken zoals er daar georganiseerd en voorbereid werd !
Een beetje troosteloos en grijs lag De Panne erbij toen we rond halfelf arriveerden. We hebben het nauwelijks gemerkt : Martine en Luc hadden reeds voor iedereen de startnummers en chips (voor aan de veters !) opgehaald, zodat we binnen de kortste keren klaar stonden voor de strijd ! Terwijl de drukte rondom de startplaats toenam vertrok een karavaan “De Lijn”-bussen met de deelnemers die op de aflossingsplaatsen dienden gedropt te worden.
De vertraging door het laattijdig opdraven van de politieke excellenties kon de ambiance niet vergallen en eindelijk om kwart over twaalf klonk het verlossende startschot voor Martine Bastiaenssens en Jan Milbau. Met enthousiaste ellebogen baanden ze zich een weg door het gewriemel van de eerste honderden meters, waarna het alleen maar beter kon worden. Na korte tijd boog het parcours weg van de zeedijk, richting Polders, en in gestrekte draf rondden beide eerste runners hun 5 kilometer af. Martine gaf het blauwe lint door aan Pierre Wouters, Jan gaf zijn lint aan Lucien Poppe. Deze laatste had pas zes dagen geleden de marathon van Berlijn gelopen en was in optima forma. Zelfs toen een moedwillig stuk nadar hem beentje lichtte reageerde Lucien nog met een sierlijke zweefvlucht waarna hij prompt bij de afdeling “plaatselijk bodemonderzoek” landde.
Pierre was zoals steeds zijn eigen rustige zichzelf en gaf er een serieuze lap op : 10 kilometer in een tijd om u tegen te zeggen, waarna hij het blauwe lint doorgaf aan Frans Bastiaenssens. Hermine De Kimpe kreeg geen tijd om haar Lucien te soigneren, want ze nam van hem het lint over en moest stante pede de weg op. Zowel Hermine als Frans zijn toonbeelden van regelmatige jogging en vrij snel nadat schrijver dezes (nvdr. : Johan Debaenst) Frans afgelost had kon Hermine Peter Van Wallendael lanceren. Onze joggingbegeleider en trainer had een lastige linkerknie, en net voor de aflossing had hij zelfs zijn rechterknie nog eens zorgelijk betast. Aan de stijl, de gezwindheid en de snelheid waarmee hij mij even later voorbij kwam gesneld kon je daar in ieder geval niets van merken ! Hier, in het begin van de tweede helft van de marathon, legde Peter de basis van het tijdverschil dat onvermijdelijk tussen onze teams zou groeien.
Het was mij een eer ons lintje te kunnen doorgeven aan onze superveteraan Sylvain Verbruggen, die bij het verschijnen van dit schrijfsel de kaap van de zeventig al voorbij is ! Zijn opdracht was hem op het lijf geschreven : de zeedijk op en achter Gerda Vercammen aan ! Een kolfje naar zijn hand, maar iets te zwaar voor zijn benen, want het was ondertussen al een tijdje geleden dat Gerda Peter afgelost had. In haar kenmerkende veerkrachtige en snelle tred had zij haar 5 kilometer al met smaak verteerd en de benjamin van het gezelschap met name Frederik Peeraer richting aankomst gestuurd. Jongste, en met de langste benen, wat wil je nog meer, en Frederik klokte voor zijn team af op 3 u 18 min ! Proficiat !
Sylvain moet zowat zijn persoonlijk record scherper gesteld hebben – hij was daarin bovendien niet de enige ! – toen hij het met ons aller zweet doordrenkte aflossingslint rond Louis Milbau zijn nek zwierde. Louis had geen aansporing nodig, raapte onderweg de ene versleten marathonloper na de andere op, genoot met volle teugen zilte zeelucht van de sfeer en de belangstelling langs de zeedijk en kwam voor ons team over de elektronische meet na 3 u 47 min ! Medaille voor iedereen !
Over het enthousiasme en de tevredenheid over onze prestaties zouden we nog zoveel kunnen vertellen, om nog maar te zwijgen over de talloze aspecten die deze dag tot een algemeen succes gemaakt hebben, zoals het weer dat eerst somber keek maar dan opklaarde, zonnige periodes afwisselde met dreigend wolkenspel, of de solidariteit van al onze teamleden, of de alomtegenwoordigheid en handigheid van Beatrice (verstekeling op de lijnbus, extra portie pasta, koud kunstje voor haar), enz.
Eén zaak is naar mijn gevoel voor iedere deelnemer duidelijk : het was een speciale, merkwaardige, hartverwarmende ervaring waarbij iedereen zich honderd procent ingezet heeft voor iedereen en voor de hele groep, waar we met plezier aan terug zullen denken, en waar we bij leven en welzijn een nieuwe uitgave willen van meemaken.
Johan Debaenst
Huisfotograaf Luc Jongeneelen zorgde voor een foto-album van deze marathon : klik HIER en dan zie je alle foto’s van deze sportieve activiteit … met op de foto bij Martine Bastiaenssens zelfs een heuse minister – Renaat Landuyt – als supporter van het KAPE JOGGING TEAM.
