De marathons van Berlijn, London en drie op Amerikaanse bodem – New York, Chicago en Boston – zijn de organisatoren van de World Marathon Majors, een prijskamp met als doel de beste marathonloper en -loopster te belonen met de “World Marathon Prize”. De vijf grootste marathons ter wereld zijn samen goed voor 150.000 deelnemers.
Het was niet onze ambitie om in London mee te dingen naar die prijs, maar een logisch vervolg op Berlijn, als je ooit de “Big Five” op je palmares wilt zetten. Yves Van Cleef zit hiervoor al een stapje verder, naast Berlijn heeft hij ook al Chicago en New York op zijn lopersbriefje staan.
Kimberley, de dochter van Rudi Bentein studeert ijverig in London. Het aangename aan het nuttige koppelend, besloot hij zijn dochter te bezoeken tijdens de London Marathon. Na zijn eigen marathonexploot in Berlijn is Rudi een fervente marathonsupporter geworden, een bijna even inspannende bezigheid. Op zaterdagavond wist hij een plaatsje te versieren in Carluccio’s, het restaurant van de bekende tv-kok Antonio Carluccio. Na een week carboloading kwam de pasta me stilaan de oren uit, maar ik moet bekennen … Carluccio’s pasta was een heerlijke manier om de laatste voorraad koolhydraten binnen te nemen. Een aanrader als u ooit in London vertoeft. Tijdens de maaltijd volgden talrijke adviezen, Rudi had bijna het volledige parcours verkend en wist ons te overladen met nuttige tips (aan de Cutty Sark wordt het smal, een beetje verderop is er een opstapje, …). Hij en zijn vrouw Karin hadden een uitgewerkt plan opgesteld om Hermine en mijzelf een paar keer langs het parcours aan te moedigen.
London is een point-to-point marathon, wat betekent dat je naar het vertrekpunt gebracht moet worden, in dit geval Greenwich, op 25 km van hartje London. Je vertrekt om 9.45 uur, een paar meter verwijderd van de nulmeridiaan. Door de verwachte drukte werd aangeraden om twee uur op voorhand aan de start te zijn. Zeer vroeg opstaan dus, om te ontbijten, (een dampend bord spaghetti met zeevruchten, moet je eens proberen om 5 uur ’s morgens …), je klaar te maken, de bus te nemen en je naar de startzone te begeven. Het zonnetje kwam er gelukkig nog goed door en we konden nog een beetje uitrusten in het gras, nadat we onze bagage hadden afgegeven. London heeft een goed uitgewerkt systeem om de bijna 40.000 lopers te laten starten. De lopers worden ingedeeld in drie zones: rood, groen en blauw. Elke kleur heeft zijn eigen startzone, ingedeeld in startvakken. Pas na 2 km komt de groene en blauwe stroom bij elkaar, nog eens twee km verder komt ook de rode stroom aan lopers erbij.
Kort na negen was het dan zover, de lopers werden vriendelijk uitgenodigd om zich naar hun startvak te begeven. Samen naar de start gaan, kusje geven en elkaar succes wensen: ons leven als marathonkoppel begint al bijna routine te worden. Ondanks de gescheiden startzones was het na het startschot behoorlijk drummen om vrij te kunnen lopen, na de eerste mijl was ik daardoor 30″ achter op mijn schema.
In Great-Britain meten ze nog met lichaamsdelen (thumb, feet, finger, ellbow, …) en moet je een schema in miles opstellen. Gelukkig komt mijn marathontempo van 5 min/km overeen met een tempo van 8 min/mijl, een eenvoudige rekensommetje. Ik had de fout van Berlijn niet herhaald en had mijn ambitie beperkt tot een verbetering van mijn besttijd met 1 minuut, een tempo van 7’50″/mijl. Een beetje versnellen en na een drietal mijlen was ik terug op schema. Het volgende ijkpunt was de Cutty Sark, de magnifieke theeclipper, die vorig jaar zwaar te lijden heeft gehad van een brand en nu wordt gerestaureerd. Na 20 km kwam dan één van de hoogtepunten van de marathon, als na een scherpe bocht London Bridge voor je opdoemt. Na dit kippenvelmoment begon de zon te verdwijnen en plaats te maken voor dreigende regenwolken, na twee uur lopen was het zover en werd het klimaat “very British”. De Docklands werden doorkruist in hevige regen.
Heel wat deelnemers aan de marathon lopen verkleed: mannen verkleed als vrouw, superman en batman, je komt ze in grote aantallen tegen. Maar een topper was IRONMAN. Een doodgewone loper met dit opschrift op zijn T-shirt. Tot hij stopt, een strijkplank van zijn rug neemt en eventjes strijkt (voor de niet-anglofielen: ironing is Engels voor strijken). De bijna naakte lopers in Borat-zwembroek konden op veel bijval rekenen, net zoals de 6 Masaï-krijgers die in volledige jachtuitrusting – speer en boog inbegrepen – op dunne sandalen ritmisch de volle 42 km liepen.
Aan Tower Castle, op km 37 stopte de regen, net op tijd voor de grote finale. Ik was nog altijd precies op schema en nam mijn turbo-gel maar in (een booster van suikers en cafeïne). Mentale energie vormt een belangrijke brandstof in een marathon, zeker in de laatste fase. De Britten staan niet bekend voor hun razend enthousiasme, maar de honderdduizenden toeschouwers langs de Thames waren uitbundig in hun aanmoedigingen en dit gaf een enorme kick. Broodnodig want de seconden tikten ongenadig verder. Ik zag Big Ben voor mij en wist dat het dan nog maar een kilometer ver weg was, tot de finish in St Jamespark. Ik kon mijn tempo goed houden en finishte op 3.27’48”, een verbetering van mijn besttijd met 45″. Drie maanden trainen met 1000 km op de teller, om finaal 1 seconde sneller per kilometer te lopen … je vraagt je af of het dit allemaal wel waard is. Maar deze donkere gedachten duren maar een paar minuten tot de ergste pijn is verdwenen en je weer volop kan genieten. Heel tevreden dus, want doel bereikt. Ook al omdat ik een heel vlak tempo heb gelopen, op het einde verlies ik niet meer dan 10″ per km.
Het was langer wachten dan verwacht op Hermine. Ze eindigde in 4.32’12”, een paar minuten boven haar besttijd. Hermine had een zeer goede voorbereiding gelopen, met meer kilometers training dan mij. Tot halfweg liep ze volgens schema, tot de regen kwam. De koude regen zorgden voor een sterke afkoeling, waardoor ze onderweg krampen had gekregen. Vanaf km 25 had ze noodgedwongen het tempo laten zakken, duidelijk te zien in de pace-kaart.
Na de marathon was het terug tijd aan super-supporter Rudi. Dankzij zijn goede kennis van het Londense uitgaansleven had hij een leuk restaurant in de wijk rond Tate Modern en Millenium Bridge uitgekozen. Ditmaal geen pasta op het menu, weg met het Spartaanse leven maar frieten, vlees en wijn. London was mijn tiende marathon, reden temeer om te vieren.
Heel eventjes werd de teugel gevierd, tot de volgende uitdaging zich aandient.
Lucien Poppe
De foto’s van Rudi Bentein over de London Marathon zijn HIER te bekijken.
RESULTATEN
Lucien Poppe – 3.27’48”
Hermine De Kimpe – 4.”32’12
