Halve Marathon Brussel – 02.10.2011 – Brussel

Voor zo’n trekpleisterloopje als de halve marathon in Brussel voel ik de druk meestal stilaan klimmen.  Dirk, waarmee ik me al twintig jaren elke maandagavond in het zweet loop en het Brusselse loopje op zijn halve eeuwse verjaardag presteren wil.  Willy, die op drie uren mikt. En natuurlijk de lokroep van het KAPE Jogging Team. Last but not least : van herfstgevoel is nog geen sprake. Integendeel: de zomer is ten langen leste begonnen.

Blijft nog de vraag hoe. Met zo’n nummertje voel ik me “emprisoned”. Niets gaat boven de vrijheid om de grote boulevards als outlaw door te crossen, zonder verplichting een tijd neer te zetten. But then again, never say “never”.

Dus dan staan we daar, kwart voor negen, aan de Zilverenhoek, onder het welziende oog van welwillende stenen Maria’s. Voor één keer had ik mijn werkende camera mee, dus hebben we dat nog vereeuwigd. We, dat is Patrick, Guy, Lucien, Hermine en – op het laatst op een drafje – Estrella. Té veel volk voor één auto, dus Estrella rijdt met mij mee. Ik koos voor de oostelijke invalshoek, langs de E 40. Eilaas, mannen kunnen geen twee dingen tegelijk: goed luisteren en juist rijden … en dus rijd ik een tunnel te ver zodat ik de Woluwelaan neem, ééntje verder. En nogmaals eilaas, mijn GPS stuurt me van de weg af recht op de afgrenzing van het marathonparcours. We kunnen aan de versperring ontsnappen, maar rijden daarna finaal vast op de versperringen.

Even overleggen met de locale politie, blijkt dat we nog wel even van de start verwijderd zitten, maar dat we alleen het parcours moeten aflopen. Nog een 6-tal km en nog 20 minuten overschot. Dat wordt dus 18 km/uur gemiddeld … dus : duim naar boven en vriendelijk lachen naar de … controlewagen van het parcours. Die geeft ons een lift tot het begin van de Tervurenlaan. Even verder gelopen en een vriendelijke Brusselaar met een tweezitcombootje hielp ons verder tot aan de Triomfboog. De smile van Estrella, die kijkt eenieder minzaam toe. En daar wacht radio MNM op Estrella om haar een gratis nummer te geven. Blijkt dat er nog nummers over zijn. Een zekere Carl Van Iseghem (van Deurne blijkt later) heeft zijn kat gestuurd. Ik mag de kat van dienst spelen en de MNM-kleuren verdedigen. Daar gaat het vrijheidgevoel, nummer 2199.

Preliminaire conclusie: met Estrella lopen houdt verband met radio’s: ofwel loop je ermee (zie nachtloop van Gent) ofwel loop je ervoor. Hoe dan ook, nummerloos anoniem lopen blijkt moeilijk.

Afspreken op zo’n massameeting is altijd moeilijk en vandaag is geen uitzondering. Liesbeth pikte Margot & Yves (sorry Yves, ik heb de volgorde es omgekeerd), Pierre en Jorge op, maar van hen heb ik niets gezien of gehoord, tot nog toe. Misschien zijn ze ook vastgereden op blokkades en hebben ze een lekker ontbijtcafeetje gevonden. Kape Diem, nietwaar.  Anyways, Kapellen verenigt zich.

Ik voel dat het tijd wordt voor mijn Zen-moment aan de zonovergoten voet van de Triomfboog. Ideaal, eventjes de ogen dicht en een zon-koestermoment. Niets moet, alles kan.  Kwartiertje voor vertrektijd, we zullen maar eens gaan aanschuiven. Veters controleren, Garmin instellen, op 13,5 km/uur en go.

En dan vliegt het weer, even naar beneden door het park, klimmetje op de Wetstraat, wat bochtenwerk en de tunneltjes door. We raken op ritme zoeken een looppartner, maar ik zit goed en laat ze telkens weer achter mij. Dan komt de hoogvlakte, in de blakende zon.  Na een weekje stappen in de Alpen ben ik een straffere zon gewoon en vlucht ik niet in de schaduw. Straks komt er nog een lange herfst en winter, denk ik. Dus nu nog even profiteren van elk straaltje goedbedoelde zonnegloed. Vorstlaan. Daar staan ze met banaanstukjes. Moet je proberen: het werkt. Een kleine km na dat stukje banaan krijg ik ineens een boost en voel dat het vanzelf begint te lopen. Een groepje oranje T-shirts loopt naast me wat druk te doen over de komende muur van de Tervurenlaan. We zien wel. En daar beginnen we nu aan, voor de tweede keer dus al na het auto-stop-perikel. De oranje T-shirts maken al wat minder lawaai dan daarvoor en ik blijf het ritme houden, op de Tervurenlaan. Aan alle La Roche-lopers, dankuwel: die ervaring bewijst nu haar nut. Het zit tussen de oren, dit stukje is gewoon niets meer dan wat “vals plat”. De oranje T-shirts zijn … oeps, plots “verschwunden”.

Nu nog even recupereren tot aan de Wetstraat waar ik een ander vind op mijn ritme. Ik zeg “net geen 1.30 u.” en hij “net geen 3.00” . Vreemd welk psychologisch effect dat heeft. Die gast vloog ineens vooruit en ik bleef zo goed als stilstaan. Een koekje van eigen deeg. Nederigheid is een mooie deugd.

Na de aankomst wacht ik nog een dik half uur, maar in de chaos kan ik niemand terugvinden. Dus baan ik me een weg door de supporters tot ik stilaan weer op het parcours terug kan, spooklopend. Niets beter dan dat voor de spieren en om het melkzuur weg te krijgen.

Na de – dit keer – afdaling van de Tervurenlaan vind ik zowaar mijn ritme terug maar niet mijn geheugen : wie was er vandaag allemaal weer van KAPE vertegenwoordigd en wat waren hun tijden? Ik besluit dit opzoekwerk te delegeren aan Yves. Hij moet lang zoeken want het duurt een volle maand vooraleer hij alles gevonden heeft en dit verslag online kan.

Bernard Vandenbroucke