Met amper 400 km op de teller was ik niet echt klaar voor de marathon. Daar kwamen nog 5 km bij, als we op zaterdagmorgen “La course du petit dejeuner” liepen onder de Eiffeltoren. Ik had me dan ook ingesteld op een “marathon-tourisme”, met weinig aandacht voor een eindtijd en des te meer voor genieten.
Il est 5 heures, Paris s’éveille, La Tour Eiffel a froid aux pieds, L’Arc de Triomphe est ranimé … et Lucien n’est pas preparé … .
Er zijn vele voordelen aan deze ingesteldheid: je kunt de bezienswaardigheden onderweg bewonderen, geen gedrum aan de drankstandjes, uitgebreid de tijd om te poseren op de vele plaatsen waar officiële foto’s worden genomen (wat een leuke verzameling oplevert) en je heupwiegt lekker mee met de salsa van de ebbenhouten danseressen van La Martinique. Nadelen zijn er ook: de man met de hamer neemt een paar vrienden mee, en ze beginnen vroeg met meppen. Vrij snel kwam het besef dat dit wel eens zwaar zou kunnen worden. Het werd nog erger.
Tijdens de marathon staan in het “Bois de Boulogne” verschillende standje met streekproducten van regio’s in Frankrijk. Regio’s zoals le Beaujolais, le Medoc of l’Alsace. Allemaal met staaltjes van hun streekproducten waaronder … wijn. Waarom niet dacht ik, het is tenslotte een marathon-tourisme en we zijn bijna aan de eindmeet. Ik nipte even van enkele glazen … het minste dat je kan zeggen is dat mijn supersnel tempo hiermee niet werd bevorderd. Maar het waren wel de plezantste laatste kilometers ooit in een marathon. Zeker een goede training voor de “Marathon du Medoc” die we als marathonkoppel gaan lopen in het najaar.
Hermine had trouwens ook haar uitdaging: ze ging proberen om me op 4 plaatsen langs het parcours aan te moedigen. Gewapend met een metroplan, een dagkaart van de metro en mijn toen nog zeer optimistische tijdschema dook ze onmiddellijk na de start een metropijp in. Op km 10 kreeg ik een warme omhelzing. Ook halfweg was het prijs en had ik recht op een bijzonder motiverende aanmoedigingskus. Dit beloofde voor km 28 ! Maar het was noppes op km 28 en ook niks op km 36, waar een kus op dat moment, gezien de wankele toestand waarin ik me bevond, zeer welkom was geweest.
Op zondag gaan sommige metrostations dicht en als je net zo’n station als knooppunt in je planning hebt opgenomen, loopt het behoorlijk mis. Gelukkig kon Hermine beroep doen op een behulpzame Parijzenaar, die haar terug op de goede weg zetten maar helaas te laat om me nog aan te moedigen. Aan de supporters die gaan meereizen naar Parijs 2010: Hermine is een ervaringsdeskundige voor de combinatie metro-marathon.
Mijn toeristische uitstapje duurde 3.46’43”. Na een opfrissingsbeurt in het hotel ging het richting Montmartre voor een etentje. Best een mooie wijk, alleen was het woord “heuvel” (mont) in Montmartre er teveel aan, zo kort na de marathon. De honderden treden tot de “Place du Tertre” waren bijna even zwaar als de marathon zelf.
De marathon van Parijs, die volgend jaar plaatsvindt op 11 april, wordt het doel van het KAPE Marathon Team in 2010. Hopelijk zorgen de groepstrainingen ervoor dat ik beter voorbereid aan de meet staat.
Lucien Poppe
