Aangezien er alle genoeg KAPE-joggers deelnamen aan de marathon van Rotterdam, besloot ik op dezelfde dag – voor mijn eerste marathon – mijn geluk te gaan beproeven in Parijs, kwestie van niet alle eieren in één mand te leggen.
Tijdens de heenrit zaterdagnamiddag misten we op de ring rond Parijs even de juiste afslag waardoor we rond 16 uur in Parijs aankwamen, na een niet gepland ommetje via Versailles. Ik was nog ruimschoots op tijd om in de Expo-hal mijn startnummer te gaan afhalen voor ’s anderendaags.
’s Avonds werden de laatste voorbeschouwingen uitgewisseld op een (duur) terrasje in de buurt van de Notre Dame en at ik nog wat pasta (net als de “echten”). Rond 23 uur waren we terug in ons “Formule 1”-hotel : een klein maar fijn hotelletje (bijgevolg volledig in de lijn met mijn eigen gestalte, ik voelde me er dus bijna volledig thuis). Enkel het ontbijt ’s morgens viel wat tegen : het bestond enkel uit wat stokbrood met confituur. Typisch Frans, maar verre van een ideaal marathonontbijt, hoewel er toch vele lopers logeerden.
In een Parijs in feeststemming (er waren 84 verschillende animaties voorzien verspreid over heel het parcours) nam ik rond 8.45 uur op de Champs-Elysées in het gezelschap van meer dan 30.000 deelnemers de start van mijn “maidentrip”, op marathongebied dan toch. Met zo een massa deelnemers is het niet te verwonderen dat de laatste lopers pas de startlijn konden overschrijden wanneer de leiders (uiteraard een bende zwartjes) al 8 km van de marathon hadden afgelegd. Gelukkig was de chip die mijn netto-tijd moest registeren stevig tussen de veters van mijn loopschoen bevestigd.
Wat ik tof vond is dat we echt doorheen het centrum van Parijs mochten lopen, alle toeristische trekpleisters passeerden onze lopersogen. Vanaf de Arc de Triomphe op de Champs-Elysées ging het naar de “Place de la Concorde”, vervolgens voorbij het Louvre en het stadhuis en tenslotte doorheen de diverse tunnels langs de Seine en in de nabijheid van de Eifeltoren via het “Bois de Boulogne” terug naar de aankomstplaats in de buurt van de Arc de Triomphe.
In tegenstelling tot een 30 kilometertraining enkele weken voordien – toen ik domweg vergeten was te drinken – kwam ik deze keer gelukkig de man met de hamer niet echt tegen. De laatste 10 kilometer was het natuurlijk afzien en begonnen de kuiten fameus pijn te doen, maar ik veronderstel dat dit normale symptomen zijn bij deelnemers aan een marathon. In betrekkelijk goede staat haalde ik de finish in een netto-tijd van 4 uur 21 minuten en 45 seconden. Het vooropgestelde doel, het uitlopen van mijn eerste marathon was bereikt.
Pierre Wouters