Frank Van Looveren vond dat – na de marathon van Berlijn – de tijd rijp was om zijn persoonlijk marathonrecord scherper te stellen. Hij koos Rome voor een eerste poging, een niet voor de hand liggende keuze voor dergelijke ambitie: de zeven heuvels van Rome kent iedereen nog uit de geschiedenisboekjes, het is m.a.w. geen bijster snel parcours.
Veni, vidi, vici (ik kwam, ik zag en ik overwon) is een bekende Latijnse uitspraak, die perfect het huzarenstukje van Frank weergeeft. In zijn gekende blitzkriegstijl reisde hij met zijn vrienden Stefan, Johan en Timothy kort voordien naar Rome. De dag na aankomst heeft hij zijn besttijd gewoonweg verpulverd en met zomaar 20 minuten verbeterd tot 3:10’41”. Een prachtige prestatie. Enkele uren na aankomst stond Frank al terug op het vliegveld, het is tenslotte een blitzkrieg. Hieronder zijn persoonlijk verslag :
Blitzkrieg in Rome
Na een trainingsopbouw van een goede 11 weken waarin ik een kleine onderbreking heb gekend (skivakantie), een bijna foutloos parcours afgelegd. 700 km gelopen of een gemiddelde van 63 km per week. Dit alles met een maximumvolume van 76 km per week. Een volume welke een doelstelling van 3 u 20 realistisch maakt.
Weliswaar wees de lactaattest bij Wim De Doncker 3 u 09 als mogelijk aan, op de duurlopen haalde ik slechts 12 km/u tot 12.5 km/u. Als alles wat mee zat achtte ik 13 km/u haalbaar in de wedstrijd. Dat en de wetenschap dat er de tweede helft van de wedstrijd rekening moet gehouden worden met een verval van een 10-tal minuten, was het argumentatrium voor deze “realistische” verwachting van 3 u 20.
De laatste week verliep vlekkeloos : dagelijks wat gelopen, veel pasta gegeten en redelijk veel gedronken, (water, ja). Pas op zaterdagavond samen met Stefan vertrokken naar Rome, om er onmiddellijk nog een laatste pasta binnen te werken en dan tijdig het bedje op te zoeken. De loopnummers waren reeds afgehaald door bevriende lopers. We waren in Rome met zes waarvan vier de marathon hebben gelopen. Ik was klaar voor de marathon, de dag zelf zou bepalen wat en hoe …. .
De ochtend van de wedstrijd
Twee sneetjes brood met confituur en een pannenkoek met confituur, 2 koffie’s en een halve liter water, meer heeft een mens niet nodig voor de wedstrijd. Na een sanitaire stop rustig naar de start gewandeld. Met startnummer 4486 het startvak tot 4000 binnengeglipt zodat ik samen met Stefan tamelijk vooraan kon starten.
De pacemakers van de 3 u 30 (groene ballonnen) en 3 u 15 (blauwe ballonnen) vertrokken een 20-tal meters voor ons. Toch duurde het nog een tijd voor de massa uitgedund was en alles op gang was gekomen. Pas na enkele km’s staken we de groene en kort daarop de blauwe ballonnen voorbij. Dit deden we zo snel mogelijk, omdat die lopende tijdsaanduidingen een magneet zijn voor tal van atleten, waardoor het daarachter aanzienlijk drukker was. Enkele tientallen meters voor ons zagen we de pacemakers van 3 u 00 (gele ballonnen).
Van zodra het pak was uitgedund was het zoeken naar de beste lijn en het beste tempo dat ik aankon. Ik ben mijn eigen tempo gaan lopen, in tegenstelling tot Stefan die hierbij van de ene naar de andere loper springt. Tot mijn verrassing bleef ik in de buurt van Stefan, we wisselden zelfs af en toe van koppositie, zonder dat we elkaar meer dan 50 meter gaven. Uiteindelijk konden we ook stukken naast elkaar lopen.
Iedere 5 km was er een bevoorrading en ik had het vaste voornemen er geen enkele over te slaan. Op 5 km waren er echter enkels bekers te krijgen en ik ritste er een mee, veel liever had ik flesjes gezien, omdat ik veel last heb met lopend te drinken uit bekers. Op de 10 km dan toch enkele waterflesjes en ik heb er een te pakken gekregen. Gelukkig hoorde ik Stefan achter mij vloeken, hij miste en ik heb het mijne doorgegeven. Volgens de info zou er pas op de 20 km gestart worden met fruit en ander goeds. Bij het zien van de 15 km post een poging gedaan om mijn gel binnen te werken, die poging was echter snel voorbij omdat ik de gel uit mijn handen liet vallen. Even paniek omdat ik er maar 1 bij had, terugkeren was geen optie, alles voor een goede tijd, ja. Blij te zien dat er op de 15 km post al bananen te krijgen waren. Nu was ik er gerust in dat ik wel zou uitlopen als ik om de 5 km een stuk banaan en wat water te pakken kreeg.
Halfweg doorgekomen in een 1 u 31 rond. Ik voelde mij nog zeer goed en dit zag er veel belovend uit. Tot juist voor half heb ik steeds Stefan gezien maar daarna niet meer. Vanaf dan had ik een loper achter mij die niet 1 keer wilde overnemen, het is erg als je steeds een echo achter je hoort. Dit duurde tot voorbij de 30 km post waar ik hem toch ben kwijtgespeeld. Stilaan begon ik overtuigd te raken om de marathon te lopen binnen de 3u15.
Op elke bevoorrading een stuk banaan gegeten en een flesje water bemachtigd zodoende dat ik wat meer kon drinken. Na de 35 km kwamen we opnieuw in het centrum, waar de wegen smaller waren, er weliswaar meer publiek stond en de omgeving pittoresker was, maar waar de kasseien en de niveauverschillen ervoor zorgden dat lopen geen sinecure was. Hierdoor en door de al geleverde inspanningen begon ik even te vrezen voor de 3 u 15 limiet. Proberen niet te veel te rekenen nadat kilometers steeds lastiger werden en langer leken. Een troost, niemand stak me nog voorbij en de lopers die ik nog inhaalde waren blijkbaar een groter gevecht met zichzelf aan het vechten.
Ik haalde de eindmeet na 3 uur 10 minuten 41 seconden waarbij ik ben opgeklommen van positie 879 (na 5 km ), 794 (10km), 776 (15km), 747 (21,097lm), 733 (25kkm), 688 (30lm), 682 (35km), 685 (40km) om de finish te bereiken als 658ste. Met dit resultaat ben ik meer dan tevreden, veel beter dan ik had durven dromen. Deze tijd staat en is voor verbetering vatbaar, waar en wanneer, nog geen idee.
Rome centrum lijkt mij echt wel de moeite om wat langer te blijven, de buitenwijken waar we zijn doorgelopen zijn zoals in elke grootstad.
Tot in Antwerpen.
Frank Van Looveren
