Zoals bij alle marathons met een groot aantal deelnemers, werd er vooraf geen startnummer of chip opgestuurd, maar diende je deze uiterlijk de dag voor de wedstrijd persoonlijk in beurshal te gaan afhalen. Meestal gaat dit zeer vlot, ditmaal stond er een wachtrij van méér dan 1 uur. De mensen die de startpakketten aan de deelnemers moesten overhandigen, stonden dan wel druk met hun armen te zwaaien (de opwarmingsoefeningen van trainer Paul op woensdagavond waren er klein bier tegen) én Spaanse (of waren het Catalaanse) vloeken te produceren, maar echt vlot en efficiënt verliep het toch allemaal niet.
Omdat zelfkennis het begin van alle wijsheid is, had ik mijn eindtijd – gezien de lastigheid van het parcours – heel realistisch tussen de 4 u en 4 u 30 min ingeschat. Het gevolg was een “hoog” startnummer en een plaats in het laatste startvak (ook wel het vak van de marathonjoggers genoemd … zich in de dagen voor een marathon met pasta volproppende “atleten” zijn in dergelijk vak uiteraard niet te bespeuren).
Even dacht ik wel dat ik in de carnavalsstoet van Aalst beland was in plaats van in de marathon van Barcelona, want op de allerlaatste startrij bevond ik mij in het gezelschap van een dunne en een dikke clown, een man in het voetbalshirtje van FC Barcelona met 2 (voet)ballen die om de 500 meter stopte om voor de toeschouwers een paar kunstjes met zijn ballen op te voeren en tot slot nog één of andere macho die kost wat kost in volledige brandweermanoutfit de marathon wilde lopen (alsof een marathon op zich al niet zwaar genoeg is). Rare jongens, die spuitgasten !
Als je het terreinprofiel van de sommige marathons (onder andere die van Berlijn !) met een biljartlaken kan vergelijken, had de omloop van Barcelona toch meer weg van de heuveltjes van Erica (het hitje van Bart Van Den Bossche). Jammer genoeg kwam ik – in tegenstelling tot dit liedje – niet vanzelf “omhoog”. Bovendien was “het” (niet “ik”, want Margot vindt mij nog altijd een “koele” gast) ook nog veel te “heet” om een marathon te lopen. Bij het vertrek om 8 u 30 was het al 19° C , bij mijn aankomst rond 12 u 45 was de temperatuur al opgelopen tot 24° C .
De laatste 10 km zorgde de man met de hamer ervoor dat de heuveltjes van Erica meer en meer op het centraal massief van Dolly Parton gingen lijken. Uiteindelijk duurde het 4 uur 12 minuten en 12 seconden vooraleer de laatste obstakels bedwongen waren en ik als 4677ste van in totaal 7382 marathonlopers de 42 km van Barcelona op mijn marathonpalmares kon bijschrijven. Het was mijn 4de tijd op een totaal van 9 marathons die ik tot nu toe afgejogd heb.
Mijn eindtijden op de laatste drie vóór Barcelona (Chicago, Rotterdam en Amsterdam) waren wel allemaal sneller, maar het parcours in deze drie steden was zo plat als het front van Justine Henin. En dit maakt uiteraard een heel verschil als je uw soortelijk gewicht van 97 kg gedurende ruim 4 uur daarover moet hijsen … Volgende marathonafspraak in Berlijn eind september, een echt “Justine-parcours”, we houden dus de moed erin ooit eens een marathon onder de 4 uur te kunnen lopen …
Yves Van Cleef
